Игор Карачиќ посебно ќе го памти Светското првенство во ракомет кое вечерва заврши во Осло. Хрватот кој воопшто не требаше да биде дел од репрезентацијата, дополнително беше повикан, а потоа се покажа и како еден од клучните играчи, посебно пред полуфиналето со Франција, кога уште пред мечот ги кажа зборовите за мотивација на целата екипа.
Хрватска и Карачиќ во финалето немаа сили да парираат на Данска, но некогашниот ракометар на Вардар со кој има две европски титули, најави дека оди во репрезентативна пензија.
„ Воопшто не сум тажен. Беше прекрасно да се делат теренот, соблекувалната и хотелот со овие момци сите овие денови. Јас сум пресреќен. Можеби на крајот можеше да биде и малку подобро, но не можев да посакам ништо подобро од тоа да се збогувам со медал и да им ја препуштам репрезентацијата на овие момци во мир. Би можел да зборувам и да кажам многу за натпреварот, но не сакам да навлегувам во тоа. Имав измешани чувства. Го видов Дуле како плаче на почетокот. Се насмеав и сакав секој момент што го поминав овде да остане убав спомен. Резултатот не требаше да биде ваков, но ќе ја паметам секоја минута што ја играв во финалето и на овој турнир. Им благодарам на навивачите што дојдоа и го направија сето ова одлично“, рече Карачиќ по финалето на Мундијалот.
Карачиќ вели дека овој медал воопшто не го очекувал.
„Секој медал ми е драг, но овој не го очекував. Сè доведе до тоа дека момчињата беа без мене. Но, ми се јавија и дојдов. Би можеле да се напишат книги за тоа што се случило. Најважно е што завршивме во Хрватска како што сакавме, со победа го израдувавме нашиот народ. На крајот не успеа, среброто е тука. Сè што ми преостанува е да им посакам среќа на моите пријатели, ќе ги следам и ќе навивам за нив. Цело време разговаравме за пречекот, иако не сакам да зборувам за тоа пред натпреварите. Овие момци го заслужија тоа. Се надевам дека ќе дојдат што повеќе луѓе. Ги обединивме сите, го вративме ракометот таму каде што му е местото, а сѐ уште имаме материјал да се бориме за вакви работи на секое првенство. Морам да им се заблагодарам на сите мои пријатели и семејството кои го поднесоа сето ова за мене. Еве го мојот пријател, мојот брат, мојот капитен Домагој Дувњак. Поминавме толку многу заедно. Во репрезентацијата влеговме заедно со златниот медал во 2006 година во Естонија, заедно се збогуваме, се надевав на злато, но тоа засекогаш ќе ми остане во сеќавање“, заврши Карачиќ на простувањето од репрезентативната кариера.
